Kâinatın, yapı ve mekânı olarak; “ uzay – zaman ” ve bu iskelet ve resim tuvali üzerinde yaratılan “ varlık ”; “bölünemeyen”, ontolojik olarak, “ bölünmesi mümkün olmayan ”; tanım-ta’rif icabı “ nokta ” gibi, daha alt parçası olmayan “ piksel ”lerden oluşmuşsa; ki mantıken de, “ uzay-zaman-varlık ”ın, sonsuza kadar bölünmesi, bölünebilmesi mümkün değil; bu, muhâl ve mümteni’. O hâlde; “ uzay – zaman çerçevesi ” ve bu “mahâl / çerçeve / tuvâl / film – fotoğraf karesi” üzerinde yaratılan “ varlık ”; “ sürekli
Diğer ifadeyle: Varlık ve madde’yi; böle böle, bölünemeyen en küçük parçasına ulaşmamız gerekiyor. Aynı durum: Varlığın yaratıldığı ve bağlı olduğu; “ Uzay – Zaman ” örgü ve ağı, “ ân – mekân ” kafes ve boyutu için de geçerli. Yani: Üzerimizden geçen zaman ve süre ve yaşadığımız zemin ve mekânı; böle böle, bölünemeyen en küçük parça / mesafe / süre / mekân / ân / noktaya ulaşmamız gerekiyor. Yani: Madde ve varlık, uzay ve zamanın, dibi var ve olmalı.
Çünkü: Zaman ve mekân, süre ve mesafenin, sonsuza kadar bölünebilmesi mümkün değil. Aksi hâlde, yani bunun mümkün olduğunu kabul edersek; biz varlığın, “sonlu – sınırlı” zamanda, “sonsuz süre, zaman ve mesafeleri” katedip, adım atmasının; hattâ hareket etmesinin, muhâl ve mümteni olması gerekirdi. Ama nefs-ül emirde, realitede, vak’âda durum, bunun tam tersi. Demek ki: Bölünemeyen en küçük zaman süresi ve mekân uzunluğu var ve biz, bu bölünemeyen ân – mekânlarda; “var – yok” şeklinde; “bir ân var, diğer ân
Metabilgi – Metabilim – İslâmî B/ilim Çalışmaları | Seküler – Lâik Bilim’in Eksik ve Yanlışları ve İslâmî bir Epistemoloji Öneri
Metabilgi – Metabilim – İslâmî B/ilim Çalışmaları | Seküler – Lâik Bilim’in Eksik ve Yanlışları ve İslâmî bir Epistemoloji Öneri